پاسخ:

یکم: حجاب مسئله‌ای اجتماعی است، نه شخصی. فردی که می خواهد باحجاب باشد، این پوشش را برای ورود به جامعه می‌خواهد؛ اسلام هم چون می‌خواهد زن وارد جامعه شود توصیه‌ به ‌حجاب کرده است وگرنه این مسئله در داخل خانه و در مقابل اعضای خانواده (شوهر) مطرح نیست.اگر حجاب خصوصی بود و ربطی به جامعه نداشت، شاید نیازی نبود که خدای متعال این قدر در مورد آن سفارش کند. پس حجاب مسئله‌ای اجتماعی و برای حفظ امنیت اخلاقی جامعه است.

دوم: تعلّقات انسان ها، تحت ولایت است. یعنی یا ولایت خدای متعال را پذیرفته اند «اللهُ وَلِیُّ الَّذینَ آمَنوا یُخرِجُهُم مِنَ الظُّلُماتِ اِلَی النُّور؛(1) خداوند ولی و سرپرست کسانی است که ایمان آورده اند و در پرتو این ولایت و رهبری، آن-ها را از ظلمت ها به سوی نور خارج می سازد» و یا ولایت شیطان را پذیرفته اند «وَ الَّذینَ کَفَروا أولِیاءُهُمُ الطَّاغُوتُ یُخرِجُونَهُم مِنَ النُّورِ اِلَی الظُّلَماتِ؛(2)امّا کسانی که کافر شدند، اولیاء آن ها طاغوت (بت و شیطان و افراد جبار و منحرف) هستند که آن ها را از نور به سوی ظلمت ها بیرون می برند.» حالا که چنین است، یعنی تعلّقاتِ ما تحت ولایت خدای متعال و یا ولایت شیطان است، پس چرا توهّمِ آزادی مطلق را باور کنیم؟!

سوم: اگر دنیای غرب به ترویج فرهنگ برهنگی می پردازد، به این دلیل است که هدف گذاری های آن ها اقتضای برهنگی و شهوت‌رانی را دارد. اساساً در فرهنگ غربی، اصل و محور همه ی امور، لذت طلبی و هوس رانی و نه تعالی و تکامل انسان هاست. حتی می توانیم بگوییم که حکومت های شان نیز شهوات بی حد و ضابطه را مدیریت می کنند. مثلاً می توان به وضع کردن قانون سقط جنین در بسیاری از کشورهای اروپایی اشاره کرد.

از طرفی در جامعه ی اسلامی باید همه ی مسائل رنگ و بوی الهی دهد و موجب رشد، تعالی و تکامل انسان ها شود. به واقع اجتماع در تفکر اسلامی به خیمه گاهی شبیه است که دین داری مردم در آن حفظ می شود. البته پرداختن به نیازهای انسان مانند تأمین نیاز عاطفی، جنسی و سایر نیازها در قالب آموزه های دینی، امری پسندیده و مورد تأکید همیشگی دین است.

چهارم: در کشور اسلامی ما به دلیل فاصله داشتن مدیریت های اجرایی با آرمان های دینی و ارزشی نظام اسلامی، به این جا رسیده ایم که دچار مظلومیت در فرهنگ هستیم. پس باید در همه ی زمینه ها به فرهنگ ناب اسلامی پای بند باشیم و بحث مهندسی فرهنگی و پی گیری منویّات رهبری معظم انقلاب (مدظله العالی) را جدی بگیریم و آن ها را از مسئولان مطالبه کنیم.

پنجم: اساساً قبل از طرح دخالت کردن حکومت - که هر فرهنگ و حکومتی ناگزیر از آن است - نکته ی قابل توجّه، اهداف حکومت ها، افراد و ملزومات رسیدن به آن ها است که اهمیت زیادی دارد و نباید از آن ها غفلت کرد.

ششم: پس دخالت کردن در جامعه ی دینی امری غلط نیست، بلکه نوعی تصمیم گیری و جاده سازی برای کمک به متعالی شدن افراد است و حکومت دینی با افراد جامعه اش بیگانه نیست. این حکومت های غیردینی هستند که استبداد آشکار و یا پنهان دارند و حقوق افراد را برای تحقق اهداف طبقه ی قدرت و ثروت، قربانی می کنند.

هفتم: اگر دخالت حکومت، جاده سازی برای جریان یافتن یک حقیقت و فلسفه-ی زیبا مثل حجاب باشد، بد نیست. البته بحث دیگری هم مطرح است و آن این که همیشه تحمیل و اجبار، راه رسیدن به این فلسفه ی خوب نیست، بلکه کار فرهنگی و فراهم نمودن فضای استدلالی برای اثبات حکمت ها و زیبایی-های حجاب باید در اولویت باشد.

هشتم: نظام جمهوری اسلامی که برخواسته از رأی و تفکر ملّت ایران است، وظیفه دارد احکام الهی را در جامعه به اجرا گذارد و اگر قرار باشد از کنار ارزش‌هایی که برای به دست آمدنِ آن‌ها سال ها زحمت کشیده شده و خون‌های پاکی که در راه آن  ها نثار شده است به راحتی بگذرد، آن وقت این حکومت با حکومت‌های غیردینی که سخن از جدایی دین از سیاست می‌زنند، چه تفاوتی خواهد داشت؟ در هر کشور و حکومتی دستورات اجتماعی متناسب با آرمان‌ها و ارزش‌های آن‌ جا وضع می‌شود؛ ما در نظام جمهوری اسلامی به دنبال اجرای اراده‌ ی الهی و عمل به خواسته‌های خدای متعال هستیم و قوانین جامعه باید رنگ و بوی الهی دهد.

نهم: در مورد حجاب، انتقادی وارد است و آن این که چرا همه ی‌ نهادهای مرتبط با این مقوله، برای فرهنگ سازی و برخورد حکیمانه بسیج نشده‌اند؟